Ook mij gebeurt het nog geregeld dat ik vol in mijn valkuilen trap en er pas na enige tijd achter kom. Soms na een paar minuten, maar vaker pas na een paar uur of dagen. Zo ook tijdens een opleidingdag bij de V-Cirkel Academy. De eerste dag dat we de geleerde methode werkelijk toe gingen passen op bewuste mensen. Super leuk, maar ook erg spannend. Want dit was het moment dat ik kon laten zien dat ik de stof echt goed onder de knie had. Vol (veel te hoge) verwachtingen ging ik de dag in. Maar het duurde nog geen uur voordat ik mezelf vertelde dat ik het toch niet kon. Dat ik het niet snapte, niet zou gaan snappen en alles wat ik deed verkeerd was. Dit ging zo ver dat ik niet meer wist wat ik moest vragen, wat ik moest doen. Behalve door de grond zakken of vluchten. En zelfs de angst om een paniekaanval te krijgen kwam naar boven.
Waar ging het mis
Kort gezegd ging het vanaf het begin al helemaal mis. Mijn perfectionisme en extreem hoge lat zorgden ervoor dat ik de verwachting had dat ik de gesprekstechnieken net zo goed onder de knie zou hebben als de begeleiders van de opleiding. Ook al wist ik rationeel dat deze mensen al tientallen jaren ervaring hebben in dit vak, mijn lat was bepaald. Daarnaast wilde ik, met mijn perfectionisme, ervoor zorgen dat ik geen fouten zou maken. En wat deed ik voor mijn gevoel iedere keer als ik aan de beurt was; het verkeerde antwoord geven. Dat de rest in dezelfde valkuilen trapte, maakte mij niet uit. Ik deed het verkeerd en liet zien dat ik het niet kon.
(Tijdelijk) onbewust en volledig in een negatieve flow, kon ik alleen nog maar zien wat ik allemaal nog meer verkeerd deed. Om mezelf te beschermen kroop ik in mijn schulp en hield ik me stil. Maar dat was niet wat ik mezelf als lat had gesteld. Dus rekende ik mezelf niet alleen af of het maken van de fouten, maar ook om mijn vluchtgedrag. Geïrriteerd, geprikkeld en in mezelf gekeerd ben ik de dag verder doorgekomen. Op de terugweg naar huis bleven de negatieve gedachten door mijn hoofd spoken. Want hoe kon ik zo af zijn gegaan ten opzichte van mijn medecursisten, de begeleiders en de figuranten.
En toen werd ik weer bewust
In de auto op de terugweg viel het kwartje ineens. In een flits doorzag ik mijn onbewuste overtuigingen en valkuilen. Had ik door dat het niet hielp wat ik aan het doen was. Voor veel mensen zal dat logisch klinken; want het is geen hogere wiskunde dat jezelf naar beneden praten niet helpt. Maar laat dat nu mijn onbewuste patroon zijn en dus niet makkelijk om mee te stoppen. Gelukkig wist ik dit patroon snel te doorbreken door mezelf simpele vragen te stellen. Vragen zoals “Wat levert dit patroon mij nu op?”, “Hoe erg is het dat je niet het gewenste niveau hebt gehaald?” en de voor mij belangrijkste vraag “Zijn je verwachtingen met je aan de haal gegaan?”.
Gelukkig was ik al bewust genoeg. En kon ik dit patroon snel doorbreken. Want dat weekend had ik een social intensief en erg leuk weekend voor de boeg. Een weekend wat ik niet door zou komen als ik zo veel energie zou blijven gebruiken om mezelf neer te halen.
En het meest bizarre was de reactie die ik kreeg toen ik mijn verhaal vertelde de eerstvolgende opleidingsdag. Want meerdere mensen gaven aan dat ze mij die bewuste dag zo goed en scherp vonden. Dat ik de juiste vragen stelde en het direct oppakte als ik feedback kreeg. Dus niet alleen mijn lat lag veel te hoog. Ook mijn zelfreflectie klopte voor geen meter.
Overkomt het jou ook geregeld dat je gedrag vertoond waarvan je weet dat het je niet helpt? Of trap je vaak in dezelfde valkuil? Neem dan contact met me op, zodat we kunnen kijken hoe ik je hier uit kan helpen.
