Een paar jaar geleden overkwam het mij ook. Naar het leek van de een op de andere dag was ik lichamelijk en geestelijk helemaal op. Diagnose; een burn-out. Tijdens mijn re-integratie heb ik enkele blogs geschreven over wat er toen door mij heen ging. Ik hoop dat deze blogs inzicht geven in wat er omgaat in iemand die terug aan het komen is.
Wanneer ben je weer beter?
De afgelopen weken merk ik steeds meer dat mensen zich afvragen hoe lang het nog gaat duren voordat ik weer terug ben op het oude niveau. Opmerkingen als “Werk je nog steeds niet fulltime?”, maar ook onbegrijpende blikken als ik zeg dat ik kapot ben van een dagje met veel prikkels. Of nog erger, mensen die me niet meer serieus nemen. En neem ik hun wat kwalijk? Nee, want de meeste mensen hebben geen flauw idee wat ik mee heb gemaakt of hoe ik me voel. Dus laat ik daar eens iets meer openheid in geven. Want om heel eerlijk te zijn denk ik dat de “oude” Michiel hetzelfde had kunnen denken als sommige mensen die ik nu meemaak in mijn omgeving.
Laat ik trouwens ook duidelijk zijn; het merendeel van mijn omgeving kan er goed mee omgaan. Ze accepteren het, laten me mijn ding doen. En sommige mensen helpen me om er beter uit te komen.
Wat is moe zijn voor mij
Een van de dingen waarvan ik merk dat ik lastig uitgelegd krijg aan mensen is mijn energieniveau. Wat moe zijn betekend voor mij en wat het voor mij heeft betekend toen ik nog dacht dat ik de wereld aan kon (en op mijn schouders mee moest zeulen). Want iedereen kent het concept moe zijn. Pijn in je benen van het lopen, voor de tv neerploffen na een dagje werken. Tot 2 uur ‘s middags uitslapen na een avondje zuipen. Of met hoofdpijn achter je bureau zitten na een nacht met weinig slaap. Dit was tot de zomer van 2017 voor mij vermoeidheid. Even bijtanken en we konden weer verder. Of even doorzetten en je kon er nog wat uitpersen.
Vermoeidheid heeft voor mij nu een heel andere betekenis. Als ik terugkijk naar toen ik net overspannen uitviel en ik echt bewust werd van wat ik toen voelde was het natuurlijk echt extreem. Zo erg dat mijn hoofd en lichaam niet meer samen wilden werken. Dorst hebben, drinken zien staan, maar je lichaam niet in beweging krijgen om dat drinken te pakken. 20 uur op een dag slapen en de overige 4 uur niet verder komen dan van bed naar bank om daar weer even te slapen. Maar die fase heb ik allang gehad en ben ik al ver uit. Belangrijker vind ik om uit te leggen wat vermoeidheid voor mij nu is. En dat gedeelte vind ik lastig duidelijk te maken. Ik heb hier vaak over nagedacht hoe ik dit kon vertellen. En vanochtend viel het kwartje ineens. Terwijl ik yoghurt wilde pakken voor het ontbijt. En dan wel een kartonnen pak. Geen plastic beker.
Uitgeknepen als yoghurt
Iedereen kent het moment denk ik wel dat je pak yoghurt helemaal vol zit en je wilt schenken. Vaak komt er ineens erg veel uit en moet je de stroom afremmen. Zit je pak halfvol dan komt het er gewoon normaal uit en moet je soms even schudden als je het niet snel genoeg vindt gaan. En is het pak bijna leeg, dan mag je er flink in knijpen om hem leeg te krijgen. Als je gewoon goed in je vel zit, kan je jezelf rekenen tot de “volle pak yoghurt” mensen. Ben je moe zoals ik twee alinea’s hierboven beschrijf dan zit je pak halfvol. Maar voor mijn gevoel is mijn pak constant bijna leeg. Zelfs voor kleine activiteiten moet ik soms knijpen om de laatste beetjes eruit te krijgen.
Energie bijtanken
Natuurlijk tanken we op genoeg momenten yoghurt bij. Tijdens het slapen, sporten, als we uit eten zijn met vrienden of lekker in de bioscoop zitten. Maar voor mijn gevoel werkt mijn yoghurtproductie nog niet op volle gang. Wat er dus in resulteert dat ik veel tijd voor mezelf moet nemen om weer wat energie te krijgen. Waar het pak yoghurt van energieke mensen soms helemaal overloopt, heb ik moeite om het op peil te houden. Dus ja, soms zit ik tijdens een meeting de restjes yoghurt eruit te knijpen. Of soms gewoon al als iemand een verhaal tegen me aan het houden is. En is de yoghurt op, dan weet ik vaak zelf niet meer wat ik moet doen. Hoe ik met mezelf om moet gaan. Wegrennen of me houden aan de normale sociale regels en blijven lachen?
Dus ben ik al maanden bezig om te leren hoe ik dat punt voorkom. En daarvoor heb ik twee manieren. Meer yoghurt produceren, of zoals de therapeut zegt; meer doen wat goed voelt. En vaker nee zeggen. En om te leren hoe ik dat moet doen, overdrijf ik soms een beetje met nee zeggen. Of doe ik dingen om te kijken of ze goed voelen. Daarnaast ben ik ook extreem alert op het moment dat mijn yoghurt op raakt. Want om heel eerlijk te zijn, ik ben extreem bang om weer een leeg pak te hebben. Uitgeknepen, leeg geduwd, uitgezogen. Mijn hoogste prio is om daar nooit weer te komen.
Waar wil ik naartoe
Ik ben qua energieniveau, denk- en handelingssnelheid nog lang niet waar ik begin 2017 was. Het is de vraag of ik daar ooit nog ga komen en nog belangrijker of ik daar ooit weer wil komen. En owja, als ik zeg dat ik moe ben. Dan ben ik niet moe op het niveau dat ik even een uurtje rust nodig heb. Moe zijn betekend voor mij nu knallende hoofdpijn, geen informatie meer op kunnen nemen, nog trager worden en vaak ook heel de rest van de dag nergens meer toe in staat. Zelfs niet in spelen met mijn kinderen. Ik heb echt tijd nodig om terug te komen. Want hoe een grote jongen ik ook ben, ik kan nog niet ten opzichte van iedereen volledig voor mezelf opkomen. Je kan me dus pushen om iets te willen of te doen, maar grote kans dat het me niet gaat lukken. Het is fijn als mensen vragen wat ik echt wil (en daar ook naar luisteren) in plaats van te proberen een verwachting of wens te verkopen aan me. Ik kom er wel weer, maar ben diep gegaan. Het kost dus tijd en extreem veel moeite om weer terug te komen.
